Wat is er met de klimaatbeweging aan de hand?

Wanneer wordt iemand helemaal gek?

"Het eeuwige lichaam van de persoon is de verbeelding." -W Blake

Een tijdje geleden reisde ik naar Glasgow om te spreken op COP. Ik wist wat ik ging doen. Ik luisterde onderweg 10 keer naar Echoes at Pompeii van Pink Floyd - een van de meest meeslepende muziekstukken ooit opgenomen. Ik was er klaar voor. Een kracht bewoog me. Het ging gebeuren. Ik denk dat ik die avond wel 15 keer "fuck" heb gezegd in mijn "praatje". De explosie die ontstaat als je vijf jaar lang elke dag wetenschappelijke artikelen leest waarin je zegt dat alles naar de klote is. En dan gewoon daar zitten. Er komt een punt...

Ik heb vier weken lang op mijn rug gelegen met een been dat op vier plaatsen gebroken was, in een door semi-morfine veroorzaakte waas, en ik stelde me voor dat ik gevraagd werd om te spreken op de Big One. Ik zag mezelf naar de microfoon duwen en "What the fuck are you doing - what the fuck is going on" roepen, 20 keer herhaald voordat mijn tijd om was - spuug en tranen kleefden aan de microfoon. Ik lag huilend op mijn ziekenhuisbed en dacht - echt, is dat wat ik moet doen voor deze verdomde beweging? Alsof ik nog niet genoeg heb gedaan. Ik moet dit ook doen. Zoals een man uit het Oude Testament van God te horen kreeg dat hij zijn zoon moest doden - wat, moet ik dit voor jou doen om mijn geloof te bewijzen - na alles wat ik voor jou heb gedaan. God zegt: "Ja". Klote leven.

Klote leven. Ik ben 57 - er is een goede kans dat ik een groot deel van mijn laatste jaren vast zal zitten in een donkere afgrond van het rijk der pijn. En dan sterven. Zoals miljoenen van ons. Wat een grap. Zenuwinzinkingen? Het verbaast me dat de mensheid niet als een razende rondloopt - zich vastklampend aan deze sterfelijke spiraal.

En de klimaatbeweging - die weet wat ze beweert te weten - en toch niet wil neuken. Wat kan er meer nodig zijn, wat kan er meer gerechtvaardigd, essentieel zijn? Extase tussen het puin.

Mensen gaan maar door over de "Big One" - de media hebben geen verslag gedaan van 60.000 aardige mensen die een bloederig offer brachten door een middag in Londen rond te lopen om de rottende lijken van tientallen miljoenen vluchtelingen in de komende decennia tegen te houden. Natuurlijk zullen ze het niet verslaan - je kunt toch niet serieus denken dat ze dat zouden doen.

Kijk je naar een film waarin de man naar het meisje toegaat om haar een blad met informatie te geven over waarom hij met haar wil vrijen? En dan gaat hij naar huis? Welke plotlijn is dat? Hij moet voor haar gaan staan, in haar ogen staren en zeggen: "Kijk, ik kan verdomme niet stoppen aan je te denken; ik ben helemaal verliefd op je. Ik kan niet zonder je". Iedereen zit op het puntje van zijn stoel. Dat is een verhaal. Om een verhaal te hebben, moeten mensen komen - er moet een climax zijn.

Seks staat niet los van Leven - in de oude geschiedenis van de Revolutie was dit 101 - kijk maar naar Marcuse en de jaren '60. Het is allemaal één ding, een revolutie, een geweldig popliedje - een geweldig kunstwerk - De Passie van Christus. Muziek, kunst, religie - ze komen allemaal. De klimaatbeweging kan niet komen.

Hij marcheert naar de muren, draait zich om en marcheert weer terug. Het houdt niemand voor de gek.

Zoals mijn vriend Ramon, een grote Londense koningin, zou zeggen: "Stop met je te verontschuldigen. Zoek een leven - ga en laat je verneuken. Leven is dood. Ja, dat is het, schatje. Bevrijd jezelf van mentale slavernij."

Zoals Aaron tijdens mijn Novara-interview. Helemaal, mijn riff is - "laten we gewoon gaan neuken", en elke keer zegt hij ", Maar we moeten "neuken" deconstrueren, we moeten neuken in China bespreken, we moeten Marx over neuken doen". Nee, Aaron, we moeten gewoon gaan neuken - en dan zegt hij: "Dat zou niet verstandig zijn" - de ultieme burgerlijke Freudiaanse verspreking. Een generatie verraadt de levenskracht.

Ik hoop dat een jong iemand dit leest en besluit om "onverstandig" te zijn, en dat ze het gaan verliezen. Het liefst op Newsnight.

Als tiener was ik nerdy, lang en vlekkerig - ideaal lokaas voor pestkoppen. Op een keer werd ik geduwd en geschopt. Toen ging ik door het lint - er ging iets door me heen en mijn lichaam werd razend. Dat was niet Roger Hallam. Niets zo alledaags - dat was de woede van het leven voor zichzelf.

Woede - de woede van het leven - daarmee zouden we binnen veertien dagen winnen. Echt waar. Neem het van mij aan - ik heb deze shit bestudeerd.

Tijdens Tahrir Square in de Egyptische Revolutie - deze vrouw gaat op youtube en gaat in de trant van: "Ik ga naar het plein en het kan me geen reet schelen wat er met me gebeurt. Ik ga naar het plein. Jullie kunnen blijven zitten en niets doen, maar ik ga verdomme". Een miljoen jongens zagen de video. Hun schaamte overwon hun lafheid. Ze gingen naar het plein. En wonnen.

Om te komen moet je naar het plein gaan en niet naar huis gaan aan het eind van de middag.

Deze post is geschreven terwijl ik luisterde naar Prince - Kiss. Luister naar de laatste 20 seconden. "I just want your extra touch" ... de volgende 10.000 generaties schreeuwen het uit via mij - ze willen dat ik je vertel dat ze jouw extra touch willen voelen.

Geef ze dat beetje extra.

Lees dit de volgende keer dat je moet beslissen of je een actie gaat doen.

Kus