Mijn top 10 van gelezen boeken uit de gevangenis

In de gevangenis heb je genoeg tijd om te lezen. Tot nu toe heb ik bijna 70 boeken gelezen, dus het is moeilijk om gevraagd te worden mijn top tien titels voor The Rebel Library te kiezen. De boeken die ik heb gekozen zijn me bijgebleven, niet alleen omdat ze "goed lezen", maar omdat ze de meeste impact hebben en het belangrijkst zijn: boeken die me raken, nieuwe inzichten geven en helpen om een visie te vormen voor wat we nu weer gaan doen. Het is onze taak om deze prachtige stukken te nemen en er een levend geheel van te maken - een cultuur, een strategie, een programma dat doorbreekt. De toekomst die voor ons ligt is angstaanjagend. En toch, op de een of andere manier, zorgt die angst ervoor dat de mogelijkheid van een doorbraak elektrisch aanvoelt.

Dus daar gaan we...

Opmerking: Om Roger's schrijfwerk van Prison en onafhankelijke boekhandels te steunen, kunt u deze boeken kopen via Bookshop.org. Rev21 ontvangt 10% affiliate commissie op de verkoop. Bedankt!

1. Iain McGilchrist - De kwestie met dingen

Laten we beginnen met de fundamenten - de grond-we-staan-op dingen. Zonder twijfel: een van de belangrijkste boeken die ik in de gevangenis heb gelezen is McGilchrist's The Matter with Things.

McGilchrist begrijpt de ernst van onze situatie. Hij richt zich met een laser op de kernwijsheden die we nodig hebben: het geheel zien en niet alleen de delen; erkennen dat alles proces en stroom is; en dat het goddelijke en het wereldlijke, geest en materie, geen vijanden zijn maar elkaar aanvullen. Hij bouwt op van wetenschap naar religie en mystiek, en verbrijzelt het idee dat moderne wetenschap en oude spiritualiteit met elkaar in strijd zijn. Dat is niet zo. We hebben beide nodig om te overleven.

Hoewel het boek lang en duur is, herhaalt het effectief herhaaldelijk dezelfde belangrijke punten. Het zou bekritiseerd kunnen worden vanwege de herhaling, maar ik denk dat dat juist een van zijn sterke punten is. Het dient als een diep bronboek voor zijn argumenten, en het heeft iets bijna meditatiefs om deze oriëntaties steeds opnieuw te absorberen, niet in het minst omdat dit proces effectief de eindeloze herhaling van de neoliberale culturele indoctrinaties tegengaat die ons naar de universele vernietiging leiden.

2. John Milbank - Theologie en sociale theorie

Deze fundamentele tekst daagt de arrogantie van de seculiere rede uit en eist theologie weer op als een serieuze intellectuele traditie - een traditie die in staat is om de samenleving opnieuw vorm te geven en het heilige weer centraal te stellen in het politieke en culturele leven. Ik durf zelfs te beweren dat dit een van de tien belangrijkste werken van de afgelopen halve eeuw is. Dat gezegd hebbende, het is geen gemakkelijk boek. Veel ervan ging me de eerste keer boven de pet en zonder Google (vooral in de gevangenis) blijf je worstelen met de complexiteit. Maar misschien is dat wel het punt - als we de extreme uitdagingen van onze tijd het hoofd willen bieden, is het geen verrassing dat we de fundamenten van onze culturele aannames in twijfel moeten trekken.

Met het risico van simplisme betoogt Milbank dat de seculiere rede - materialisme, instrumentalisme, reductionisme - ons naar culturen van geweld en nihilisme heeft geleid, zoals de verschrikkingen van de afgelopen twee eeuwen laten zien. Hij ontmantelt op meesterlijke wijze de mythe van de "objectieve" sociale wetenschap en onthult het falen van het postmodernisme om een echte ethische basis te bieden. Ondanks de afwijzing van absolute waarheden stort het postmodernisme te vaak ineen in een Nietzscheaans nihilisme - waar macht gelijk heeft en alles subjectief is.

Milbank stelt daarentegen een "ontologie van de vrede" voor, die geworteld is in een vernieuwd christendom. In tegenstelling tot seculiere ideologieën, die de neiging hebben om conflicten te veroorzaken, is deze visie gebaseerd op vergeving, naastenliefde en liefde voor de ander. Het gaat niet om het opgeven van de rede, maar om het erkennen van andere, diepere manieren van zijn en weten. Deze transcendente manieren - geloof, intuïtie, ritueel, liefde - zijn volgens mij essentieel voor elk serieus revolutionair project in de 21e eeuw.

3. Zygmunt Bauman - Moderniteit en de Holocaust

Bauman is een van de groten - een Pools-Joodse socialist en hoogdravend socioloog die na de oorlog in het Verenigd Koninkrijk belandde. Zijn werk verscheurt de zelfvoldane objectiviteit van de sociale wetenschap, die doet alsof moraliteit slechts een sociale constructie is en socialisatie altijd goed is. In werkelijkheid, zoals Bauman laat zien, creëerde socialisatie de Holocaust.

In Nazi-Duitsland was het conformisme dat genocide mogelijk maakte - niet het gebrek eraan. Moraliteit kwam niet uit de samenleving, maar van binnenuit individuen die weigerden erin mee te gaan. Bauman concentreert zich op "nabijheid" - de afstand tot het lijden van anderen die barbarij mogelijk maakt. Het raakte me hard omdat mijn eigen onderzoek aan het King's College in Londen zich volledig onafhankelijk op hetzelfde richtte.

Nabijheid maakt ontmenselijking ongedaan. Afgescheidenheid laat het gedijen. We hebben sociale ontwerpen nodig die nabijheid, gemeenschap en zorg opbouwen. Bauman zag dat de moderniteit - met haar complexiteit en instrumentele rationaliteit - ons naar een ramp leidde. We zien het nu als het doodsproject van de wereldwijde koolstofuitstoot.

4. Sarah Shortall - Soldaten van God in een seculiere oorlog

Het is niet bepaald een modieuze titel, maar het is een van de belangrijkste boeken die ik heb gelezen. Zo belangrijk dat ik het in de gevangenis twee keer heb gelezen.

Het is een diepe duik in hoe 20e-eeuwse katholieke denkers reageerden op het feit dat de kerk aan het eind van de 19e eeuw uit de staatsmacht werd gezet. Die crisis dwong tot een radicale terugkeer naar vroegchristelijke tradities - tradities die weigerden om religie naar de privé-sfeer, het symbolische of het subjectieve te verdringen.

De kern van de boodschap? Als God God is, dan moet God overal zijn - ook in de politiek. De wereld kan en moet opnieuw worden gemaakt met het goddelijke aanwezig in elk moment. De uitdaging is hoe dat te realiseren. Katholieke sociale bewegingen hebben het goed gedaan door een "personalistisch" alternatief voor fascisme en marxisme te creëren, hoewel niet zonder complicaties. Maar toch, de impuls om de wereld opnieuw te betoveren met de wonderen van spiritualiteit - dat is waar het om gaat.

5. Matthew Beaumont - Lev Shestov: Filosoof van de slapeloze nacht

Nu iets leukers (op een Russische existentialistische manier). Shestov is de man bij uitstek om alle illusies te vernietigen. Hij is anti-noodzaak, anti-zekerheid, anti-onzin - en Beaumont brengt hem prachtig tot leven.

Op de vlucht voor de Russische Revolutie belandde Shestov in het Parijs van het interbellum, waar hij tekeer ging tegen de wetenschap, de rede en de pretenties van de filosofie. Je kunt niets weten dat er toe doet. Woorden leiden af. Alles kan gebeuren. Hij is de duistere profeet van de onvoorspelbaarheid, die laat zien waarom het neoliberalisme - met zijn fantasieën over objectiviteit, controle en vooruitgang - compleet gestoord is. Shestov wist dat het niet goed zou aflopen. En nu is het zover.

6. Theda Skocpol - Staten en sociale revoluties

Dit is de academische kijk op hoe revoluties ontstaan. Skocpol windt er geen doekjes om. Haar punt: elites verpesten uiteindelijk altijd alles en revoluties worden onvermijdelijk. Ze worden niet gemaakt, ze komen.

Het is griezelig vooruitziend. Net als voor de Franse Revolutie is de huidige heersende klasse de staat aan het uithollen - ze weigert ervoor te betalen en verlaagt haar capaciteit. Klinkt dat bekend? Hallo, meneer Trump.

7. Charles Kurzman - De ondenkbare revolutie in Iran

Als Skocpol ons de structurele kijk geeft, dan geeft Kurzman ons de chaos. Zijn studie van de Iraanse Revolutie van 1979 laat zien hoe alles van de ene op de andere dag kan veranderen.

Iedereen dacht dat het regime van de Sjah onwankelbaar was. Maar het viel als een kaartenhuis in elkaar. Mobilisatie gebeurde omdat mobilisatie gebeurde - een cascade, een feedback loop, met religieuze studenten die het startschot gaven. Ze probeerden niet te winnen of de dood te vermijden - ze handelden vanuit een transcendentaal geloof. En toen het omslagpunt eenmaal was bereikt, deed het hele land mee.

Het is een geheugensteuntje: dat een regime stabiel lijkt, wil nog niet zeggen dat het dat ook is.

8. Vanessa Machado de Oliveira - Gastvrijheid en moderniteit

Deze slaat alles. Machado de Oliveira, die uit een inheemse Braziliaanse achtergrond komt en een wreed jeugdleven overleefde, werd een topacademicus in Canada. Hospicing Modernity is een rauwe, originele samensmelting van twee werelden - en een brute aanklacht tegen onze uitstervende cultuur.

Het boek daagt de hele structuur van het westerse denken uit, inclusief zijn radicale vleugels. Het dwingt ons om rouw, dood en het einde van de wereld zoals we die kennen onder ogen te zien - niet als metafoor, maar als geleefde werkelijkheid. Het is pijnlijk maar essentieel om te lezen. Machado de Oliveira heeft het helemaal bij het rechte eind als het gaat om de noodzaak ons emotioneel te verbinden met ons geweld - zowel ten opzichte van de aarde als door neokoloniale praktijken en houdingen. Het boek staat vol met moeilijke, vaak ongemakkelijke oefeningen in zelfreflectie. Ze benadrukt ook de enorm krachtige mythologieën van inheemse wijsheden.

Uiteindelijk blijft ze echter gevangen in wat ik de constipatie van het academische postmodernisme noem. Ze dringt aan op pluraliteit, maar kan niet volledig doordringen tot de realiteit van het goddelijke of het religieuze. Er is vrijwel geen discussie over de praktische aspecten van revolutionaire praktijken. In plaats daarvan wijst ze er simpelweg op dat radicaal zijn je in de problemen kan brengen (dat wil zeggen, ontslagen worden - met de impliciete ideologische aanname dat dit je irrelevant maakt).

En, last but not least, aan het einde van het boek doet ze een hopeloos deprimerende bewering: dat de geweldige praktijken en leerervaringen die ze heeft ontwikkeld niet zullen worden uitgerold - het is alleen zij en haar kleine collectief. Tot zover het NOODGEVAL.

Er staan geweldige dingen op en daarom heb ik het opgenomen in mijn lijst - maar het is, laten we het zo zeggen, radicaal onvolledig.

9. Daniel Coyle - De cultuurcode

Laten we eindigen met iets praktisch. Ik heb een heleboel boeken gelezen over deliberatieve democratie en burgervergaderingen. De meeste waren - laten we eerlijk zijn - pijnlijk saai. Ze zaten allemaal vastgeroest in het bekrompen wereldbeeld van de academische politieke wetenschap: mensen als kleine nutsmaximaliserende machines.

Wat er echt toe doet - zoals hoe mensen elkaar liefhebben en vertrouwen door overleg - wordt in de voetnoten geschoven. Serieus.

Maar toen vond ik The Culture Code van Daniel Coyle. Wat een genot. Duidelijke inzichten in hoe teams werken: mensen reageren op aanmoediging en kwetsbaarheid; teams verslaan solo genieën; leiders doen het het beste door open en menselijk te zijn. Het staat er allemaal in - de cultuur die we nodig hebben om revolutionaire bewegingen op te bouwen.

10. Andreas Malm - Hoe blaas je een pijpleiding op?

Dan is er nog Andreas Malm's How to Blow Up a Pipeline - een boek dat zo slecht is dat het gelezen moet worden. Het is een schoolvoorbeeld van de logica van regressief, reductief mannelijk "activisme". Een beetje een mond vol, ik weet het - maar in feite belichaamt het alles waar we afstand van hebben genomen sinds de oprichting van Extinction Rebellion.

De reden om het te lezen is niet zozeer om in te gaan op het argument - dat het goed zou zijn om te beginnen met geheime sabotage - maar meer om getuige te zijn van de gestoorde uitwerking van het wereldbeeld dat denkers als Milbank en McGilchrist zo briljant blootleggen. Als we de wereld zien als niets anders dan dood materiaal - krachten, materialen, duwen en trekken, strijd en overwinnen - dan eindigen we niet alleen met het geweld van kapitalistisch extractivisme, maar ook met het geweld van links fascisme. Beide komen voort uit hetzelfde onderliggende brutalistische materialisme dat niet verder kan kijken dan "dingen".

Maar bij een tweede lezing voelde ik me er meer verdrietig dan boos over. Op een bepaalde manier lijkt Malm subliminaal de tegenstrijdigheden te erkennen van wat hij voorstelt. Hij komt nooit echt verder dan academische kritiek en abstracte retoriek. Telkens als hij zich wendt tot voorbeelden van sabotage in de echte wereld, kan hij niet om de realiteit heen dat ze ofwel heel weinig bereiken of, erger nog, uitlopen op politiek geweld en burgeroorlog.

Jouw beurt

Alle elementen voor een nieuwe beschaving zijn er al. Het nieuwe wacht om geboren te worden, maar het gaat gebukt onder het stervende oude. Voelen we dat niet allemaal? Dus het is jouw beurt om de verhalen van de revolutie in de 21e eeuw te schrijven, want het is een ongelooflijke tijd om te leven. 

Haal me alsjeblieft uit de gevangenis - er is zoveel te doen.

NOG 4 DAGEN TE GAAN!

Op 31 mei organiseren we de volgende Rev21 Wereldwijde Online Conventieen jij zou mee moeten doen.

Het is online, gratis en in bijna elke tijdzone. Maar wat nog belangrijker is, het is een kans om de beweging te ontmoeten - nietalleen de hoofdsprekers zoals Matt Kennard, Rachel Donald, Tzeporah Berman, Peter Carter, Adam McKay, Dana R Fisher en nog veel meer - maar ook de duizenden mensen zoals jij die klaar staan om hun woorden in daden om te zetten.

Dit is niet zomaar een conferentie. Het is een bijeenkomst van revolutionaire geesten, een ruimte om te verbinden, te plannen en te handelen - omdatwe weten dat alleen handelen niet genoeg is. Dat hebben we geprobeerd. Het is tijd om samen te komen.