De morele verdorvenheid van solidariteit - Novara Media
Laten we duidelijk zijn. Het tonen van "solidariteit" in 2023 is niet het ondertekenen van een brief, het maken van een statement, niet alleen meelopen in een mars, en zeker niet het zoveelste leuke afstandelijke intellectuele interview doen over obsceen onrecht. Op dit moment is het doen van deze dingen niet langer alleen slechte smaak, het is verdomme walgelijk. Of heb je niet gezien hoe een snelle dood en langzame uithongering eruit zien - voor degenen die niet het voorrecht hebben om weg te kijken, om uit de situatie te stappen, of om "even pauze te nemen"? Voor hen die een niet door henzelf veroorzaakte moord tegemoet zien, hoe ze zich ook wenden of keren. Voor hen is er geen ontsnappen aan.
En wat "daar" gebeurt, zal snel genoeg ook "hier" met ons gebeuren.
Toen ik 18 was, ging ik naar India om voor een burgerrechtenorganisatie te werken. Ik was een verwaande tiener - ik dacht dat ik wist hoe het zat. De week voordat ik aankwam werden 20 stakende textielarbeiders doodgeschoten door de politie. Daarna gingen de moordenaars de dorpen van de arbeiders binnen en verkrachtten de vrouwen. Ik werd platgeslagen. Weggevaagd. De man die de leiding had, zei tegen me "ga verdomme terug naar het globale noorden en breng de regeringen ten val die deze rotzooi creëren". Ik zal de blik in zijn ogen nooit vergeten. Ik kreeg een beurs voor de London School of Economics maar vertrok na een jaar om zijn instructies op te volgen. En keek nooit meer om.
Na de start van Extinction Rebellion heb ik tot ongeveer een jaar geleden ongeveer 100 interviews gedaan met journalisten over het massadood project. Toen ben ik gestopt. Ik realiseerde me dat het mijn ziel verrotte. Praten over het lijden van mensen alsof het een soort raadselachtige nieuwsgierigheid was. De "kwestie", het "probleem", de "oplossing". Er was een reden waarom de nazi's hun massamoorden een medische oefening noemden. Een kwestie van hygiëne. Een wetenschappelijke kwestie.
Als ik nu een sollicitatiegesprek in ga, denk ik maar aan één ding. Mobilisatie. Als me wordt gevraagd naar "China", "geweld" en al de rest, dan zeg ik "daar heb ik het hier niet over". Ik voel me er rot over. Ik haat het eigenlijk om onaangenaam, onbeleefd en verdeeld te zijn. Maar wat ik nog meer haat is het rotten van mijn ziel.
Het allerbelangrijkste wat we op dit moment moeten doen, is in onze kracht stappen - wat betekent dat we in onze woede moeten stappen - wat betekent dat we onze woede daadwerkelijk moeten uiten: "Je mag verdomme niet toekijken terwijl deze shit gebeurt". Met een blik in je ogen zoals de blik die de revolutionair mij al die jaren geleden in India gaf. Totale zekerheid. Totale toewijding.
Zo ziet de Rupture eruit.
Ik hou van intellectuele gesprekken. Ik leef en adem ideeën. We zouden allemaal liever iets anders goed doen. Maar de dagen van wat we "zouden willen doen" zijn voorbij.
Een vriend van XR vertelde me deze week over deze zielenroerselen die door de hoepels van vernedering proberen te springen om NGO's zover te krijgen dat ze "partners" worden voor de demonstraties van "The Big One" in april. Er worden pogingen ondernomen om de liberale elites tot actie te bewegen, maar de tijd dringt, nu de onderdrukte woede van de jongeren met de maand toeneemt. De instellingen van onze samenlevingen zijn volkomen stervende, in een suïcidale doodsspiraal van hypocrisie en lafheid. De verdorvenheid van het tonen van "solidariteit" terwijl je zoiets niet doet. Om te zeggen dat ik er misselijk van word, komt niet eens in de buurt van hoe ik me voel. Met wat er op het spel staat. Met zo weinig tijd.
Ik moet bekennen dat ik een zwak heb voor Aaron Bastini. Hij is een voorbeeld van wat een leider van zijn generatie zou kunnen zijn, maar nog niet de moed heeft gehad om het te worden. Novara Media bevindt zich in dat verdwijnende niemandsland tussen zich scharen achter de komende praxis van de revolutie of terugglijden in het comfort van de "linkse" mediasilo, tegen zichzelf pratend tot de planken ook voor hen leeg zijn. De commentaren onder de video laten de wanhoop en het ongeduld zien: "We willen handelen, we willen onze rol spelen" - in deze grote strijd. Het centrum zal het niet houden. Er is geen neutraal terrein. Dit systeem is af. Het grote lot van de jongere generatie is te handelen om te bouwen aan wat hierna komt. Niet om erover te praten.
De nieuwe leiders moeten de straat op gaan en zichzelf in gevaar brengen. In de ogen van de onderdrukten kijken en zeggen: "Ja, ik zal solidair met jullie zijn. Fuck ja." En het dan ook echt doen.
Novara - het moment om te beslissen is aangebroken.
Meld je aan op Juststopoil.org
Mijn interview met Novara.
