De macro-illusie van Owen Jones

Owen Jones was boos over een bericht dat ik een tijdje geleden schreef, dus ik dacht dat het goed zou zijn om te proberen duidelijk te maken dat ik niet zomaar een grote mond opzette. Er zijn echte en enorme problemen met de manier waarop linkse intellectuelen, hoewel ze vaak briljant intelligent en toegewijd zijn, uiteindelijk geen of zelfs een nadelig effect hebben op de strijd voor een rechtvaardige en gezonde samenleving. 

Ik herinner me dat Owen een paar jaar geleden in volle retoriek iets zei als "We moeten Cornwall gaan mobiliseren". Dit is wat ik de macro-illusie noem, wat betekent dat focussen op de grote schaal - de top-down visie - een manier is om de wereld effectief te veranderen. Natuurlijk is het goed om te zeggen dat er grote dingen moeten gebeuren. Maar de vraag is niet wat er moet veranderen, maar HOE het te veranderen. Om die vraag te beantwoorden moet je in de details duiken, in het microontwerp. 

Laten we een voorbeeld bekijken. Owen zou kunnen zeggen "We moeten gaan deurkloppen", maar de vraag is niet het deurkloppen zelf, maar hoe het gedaan wordt. Ik heb twintig jaar lang ongeveer elke week aan de deur geklopt. Ik trainde tientallen colporteurs en meestal na 30 minuten begeleiding verdubbelden ze het aantal mensen dat ze aanmeldden. Het belangrijkste causale element bij deurkloppen is wat er gebeurt in de eerste 10 seconden dat je met iemand spreekt - dit is waarom microdesign van cruciaal belang is. 

Ik heb jarenlang onderzoek gedaan aan het King's College in Londen naar de psychologie van mobilisatie en heb het grootste deel van die tijd doorgebracht met campagnes. In een bekroonde casestudy toonde ik aan dat als je een politieke bijeenkomst ontwerpt rond 10 specifieke elementen (mensen zitten rond de tafel, eten koekjes(!), discussiëren in kleine groepjes), dat 80% van de mensen zich dan gesterkt voelt. Bij een traditionele linkse politieke bijeenkomst (verschillende sprekers en een korte vraag en antwoord) voelt slechts 20% van de mensen zich mondig. Dit heeft een enorm effect op de vraag of mensen naar een volgende bijeenkomst komen. En dit, niet ideeën of passie of retoriek, is de belangrijkste bepalende factor of je een sociale beweging creëert - d.w.z. positieve feedback loops: bijeenkomst naar actie naar bijeenkomst naar actie. 

Dit is de reden waarom ik en de teams waarmee ik werk de ene grote campagne na de andere opzetten in dit land en over de hele westerse wereld. Het is geen kwestie van toeval. 

Maar de "hoe dingen te doen" wordt bijna volledig genegeerd door politieke commentatoren, journalisten en intellectuelen zoals Owen. Het is alsof ze de wereld niet kunnen zien zoals hij is. De reden hiervoor is dat ze deel uitmaken van een rationalistische traditie die uitzoekt wat te doen op basis van grote abstracties als "politiek", "rechtvaardigheid" en "macht" - geworteld in de overpeinzingen van de grote leunstoelfilosofen van de achttiende eeuw (rijke blanke mannen en zo). Deze traditie is niet geïnteresseerd in systematische observatie en het vergelijken van resultaten. Ze creëert een kaart van de wereld en legt vervolgens een raster op aan de werkelijkheid. Ik denk dat dit een belangrijke reden is waarom links zo onsuccesvol is. Het is de gedwongen scheiding tussen theorie en praktijk - de terugtrekking uit de praktijk. 

Iets anders dat ik uit mijn onderzoek heb geleerd is dat mensen niet veranderen door informatie en argumenten - vooral niet als ze vastzitten in een wereldbeeld dat hen macht en aanzien geeft. Om aandacht en dus verandering te krijgen moet je ontwrichten - zoals op straat gaan zitten - en emotioneel worden, inclusief schelden. Natuurlijk werkt deze aanpak niet altijd, maar het punt is dat het simpelweg schrijven van aardige beleefde berichten bijna nooit werkt! 

Ik wou dat het niet zo was, maar het is wel zo. Owens opvatting dat conflicten het opbouwen van banden tussen "natuurlijke bondgenoten" ondermijnen is gewoon onjuist. Als het conflict geworteld is in legitieme kritiek en bedoeld is om een oprechte dialoog te creëren, dan is dit de optimale aanpak. Ik hoop dat Owen op een gegeven moment met me wil praten, want ik heb geen kwade bedoelingen met hem als persoon - het is gewoon dat wat hij doet, naar mijn mening, ineffectief is en we staan voor het einde van de wereld. We zitten in een emotionele situatie.

Nog een laatste ding. Owen is geboren in de arbeidersbeweging. Hij ging naar Oxford. Hij profiteerde van een dik netwerk waarin hij zijn onmiskenbare talenten kon laten zien. Ik was 20 jaar lang een onbekende boer. Toen ik in Londen aankwam om mijn onderzoek te beginnen kende ik niemand. En toch ben ik 7 jaar later volgens de New Statesman een invloedrijker persoon aan de linkerkant dan hij. Omdat invloed draait om aandacht voor de details.

Momenteel werk ik samen met anderen aan een aantal microontwerpen om de uitkomst van de komende nationale verkiezingen te veranderen. Misschien werken ze niet, maar zeg nooit nooit. 

Ik heb twee aandachtspunten:

• Revolutie - Sociale formaties bouwen om revolutie te creëren en momenten van sociale ontwrichting te begeleiden.
• A Balanced Society - Bouwen aan een nieuwe beschaving gebaseerd op een nieuwe balans van deliberatieve democratie, compassie en beperkte consumptie.

Wil je meedoen? Meld je dan aan voor mijn maandelijkse Zoom call. (Meer info hier)

Meld je aan voor geweldloos burgerverzet met Just Stop Oil in het Verenigd Koninkrijk of via het A22 Netwerk internationaal. 

De klimaatsituatie is f*cked

Help me om door te gaan met mijn werk.

Steun