Revolutie in onze tijd
We wachten niet op een revolutie - die is al begonnen en begint van binnenuit.
Je kunt dit ook als een video-essay bekijken
Buiten mijn gevangeniscel zie ik een groot stuk gras. Het wordt bruin. Ergens hier in Norfolk heeft het de afgelopen twee maanden maar één keer geregend. Vanochtend las ik dat deze lente de droogste is die ooit is gemeten. Boeren waarschuwen dat als het de komende 10 dagen niet regent, ze hun graangewassen zullen verliezen. Deze gewassen worden verbouwd in uitgestrekte, open velden - ze kunnen niet geïrrigeerd worden. Groot-Brittannië gaat voor het derde jaar op rij een landbouwcrisis tegemoet.
Als voormalig boer die 20 jaar lang commerciële gewassen verbouwde, weet ik wat dit betekent. Elke mei liep ik over de velden en dacht: " Als het de komende week niet regent, ben ik de oogst kwijt. Je bereikt een punt waarop je het gewoon weet. Je hebt het eerder gezien. Als je die grens eenmaal gepasseerd bent, kun je niet meer planten - dan is het te laat in het seizoen. En in tegenstelling tot de supermarkt, waar je gewoon meer voedsel kunt kopen, geeft de natuur je die luxe niet. Het is nu of nooit.
We leven jaar na jaar op de rand van chaos. Vroeg of laat zullen we vallen.
De kalmte voor de storm
Voedseltekorten. Sociale onrust. Hongersnood. Dit wordt verondersteld de 21e eeuw te zijn. Hoe kan dit gebeuren?
Je hebt mensen misschien iets soortgelijks horen zeggen tijdens de recente stroomstoringen in Spanje. Maar de natuur geeft er niet om dat het de 21e eeuw is. Het kan haar niet schelen wat wij vinden dat er wel of niet zou moeten gebeuren. Ze geeft niets om onze waarden of onze economische systemen. Het kent geen genade. Het is natuurkunde.
Ondertussen lijkt er niets te gebeuren. De klimaatbewegingen zijn ingestort. Iedereen is bevroren. Niemand beweegt. Het voelt alsof er niets gaat veranderen.
Maar dat is helemaal verkeerd. In werkelijkheid staat alles op het punt te gebeuren.
Deze stilte is geen kalmte. Het is angst. Onderdrukte terreur. Diepe angst. We weten allemaal wat er komen gaat. En die kennis verlamt ons.
Maar wat er in de geest van het individu gebeurt, gebeurt ook op sociaal niveau. We bevriezen en dan ontploffen we.
Het is alsof je hersenen een schakelaar omzetten: van angst naar strijd, van stilte naar storm, van pre-revolutie naar revolutie.
We stevenen niet af op een crisis - we zitten erin
Nadat ik vanmorgen naar het bruine gras had gekeken, las ik het laatste artikel van James Hansen - eenvan 's werelds toonaangevende klimaatwetenschappers. Hij en zijn team zijn er 99% zeker van dat een verdubbeling van CO₂ in de atmosfeer niet zal leiden tot 3°C opwarming, zoals het IPCC suggereert, maar tot 4,5°C. Vergeet niet dat het IPCC ook zei dat we pas in 2050 de 1,5°C zouden bereiken. We hebben nu al 1,6°C bereikt.
Als een wetenschapper zegt "99% zeker", is dat geen waarschuwing. Het is een voorspelling.
We stevenen nu af op de grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid - binnen het komende decennium.
Hansen zegt dat met 99% zekerheid. Dus het gaat gebeuren.
Neem de overstromingen in Valencia vorig jaar: 200 mensen stierven. 100.000 auto's vernield. Duizenden gingen de straat op. Denk je dat dit het ergste is wat er kan gebeuren?
We zitten nu op 1,6°C en dat stijgt elk decennium met 0,4°C. Tegen 2035 zitten we op 2°C. De volgende keer zullen er geen 200 doden vallen, maar 2.000. Hele steden zullen worden weggevaagd.
Denk je echt dat mensen het gewoon zullen accepteren?
Natuurlijk niet. In Spanje zullen er een miljoen mensen op straat staan. De regering zal wankelen.
Als de volgende natuurbrand in Los Angeles 100.000 huizen platbrandt in plaats van 10.000, denk je dan dat de mensen de volgende dag gewoon weer aan het werk gaan?
Nee. Er zal chaos zijn. En vanuit die chaos, revolutie.
Revoluties worden niet gestart door revolutionairen
Zo ziet een revolutie er in onze tijd uit. En het is niet ideologisch. Het is niet gebaseerd op persoonlijke overtuigingen of politieke theorieën. Het is natuurkunde. Het is 2 + 2 = 4.
Maar denk niet dat de mensen in Spanje of Californië revolutionairen zijn. Dat zijn ze niet.
Revoluties worden niet gestart door radicalen. Ze worden gestart door conservatieven, door mensen die terug willen naar hoe het was voor de ineenstorting.
Revoluties zijn opstanden tegen de revoluties die ons al worden opgedrongen door de chaos die elites hebben gecreëerd door hun hebzucht en falen.
De Russische Revolutie begon niet met de bolsjewieken. Het begon met het besluit van de tsaar om een oorlog te verlengen die miljoenen mensen het leven kostte en de rest uithongerde.
Mensen komen niet in opstand omdat ze dat willen. Ze doen het omdat ze geen andere keuze hebben.
Zoals het sociologische gezegde luidt: "Revoluties worden niet gemaakt. Ze komen." Maar als ze er eenmaal zijn, maakt het uit waar ze naartoe gaan. En teruggaan is niet langer een optie.
De innerlijke revolutie
Vorige week kreeg ik een e-mail van een goede vriend. Hij schreef:
"Ik weet dat de planeet in brand staat. Ik weet dat 4 miljard mensen gevaar lopen. Ik weet dat het nu gebeurt. Ik weet ook dat we kleine spelers zijn in een wereldwijde catastrofe, gedreven door monsterlijk slechte mannen met bodemloze zakken. Ik heb nu al een jaar niets gedaan. En ik denk dat ik weet waarom: We moeten ons afvragen welk verschil ik kan maken."
Dit is de valkuil van rationaliteit. Mensen kiezen voor passiviteit omdat ze geloven dat hun actie geen verschil zal maken. Omdat niemand anders iets doet. Omdat het niet "rationeel" is.
Maar niemand heeft ooit deelgenomen aan een revolutie door kosten-batenverhoudingen af te wegen. Mensen handelen omdat ze iets voelen. Vaak handelen ze omdat ze zich gek voelen.
Op dit soort momenten is denken onze grootste vijand.
Waarom denk je dat de best opgeleide, machtigste en rijkste beschaving in de geschiedenis - die zich terdege bewust is van haar destructieve pad - nog steeds van een klif aan het marcheren is?
Het is het ego. De eindeloze "wat heb ik eraan?" berekeningen van het neoliberalisme. Het geloof dat actie iets moet opleveren. De mythe dat eigenbelang oppermachtig is.
Toen Churchill geconfronteerd werd met Hitlers invasie van Groot-Brittannië, bood hij geen strategische ROI aan. Hij zei:
"Ik bied je bloed, zwoegen, tranen en zweet."
Omdat het niet om jou draait. Het leven is jou niets verschuldigd. De vraag is niet "Hoe maak ik een impact?" Het is "Hoe wil ik leven?"
Een leven vol schoonheid
Je leven is geen project dat je moet voltooien. Het is een kunstwerk. Niet over productiviteit, maar over schoonheid. Niet over resultaten, maar over waarheid en goedheid.
Als je sterft, maakt het je niet uit hoeveel spreadsheets je hebt afgevinkt. Het maakt je uit hoe je hebt geleefd. Of je waardig hebt gehandeld. Of je leven zin had. Of je er trots op was.
En nee, het universum geeft er ook niets om. Je zult vergeten worden. En dat is prima. Je handelt niet omdat het "belangrijk" is. Je handelt omdat het juist is.
Daarom zeggen de Zen-meesters: Dood je ego en je kunt vrij vliegen. Alleen dan kun je echt van dienst zijn.
Maarten Luther ging tekeer tegen het idee dat je met "goede werken" in de hemel zou komen. Het leven draait niet om het berekenen van je kansen. Het gaat over handelen vanuit geloof. Vanuit genade.
Proberen uit te zoeken hoe we gered zullen worden - hoe we de wereld zullen redden - is ver boven onze pet.
Het is onze taak om te handelen. Niet om na te denken of het de moeite waard is. Dat soort zelfobsessie is afgoderij. En het doodt ons.
Vrijheid vinden in de gevangenis
Ik weet dat sommigen van jullie zich ellendig voelen als ze dit lezen. Je probeert je er doorheen te slaan. Maar denk niet - stel je voor.
Jij bent vrij, maar ongelukkig. Ik ben onvrij en toch gelukkig.
Waarom? Omdat je na zes maanden in een cel naar de muur te hebben gestaard, beseft dat het enige wat echt van jou is, je bewustzijn en je tijd zijn. Niets meer. Niets minder.
Ze kunnen je tv meenemen. Je boeken. Je verplaatsen naar een andere gevangenis. Maar ze kunnen niet aan je bewustzijn komen.
En als je weer in de wereld bent, ben je nog steeds maar in één kamer tegelijk. Eén moment. Niets kan echt gegeven of weggenomen worden. Bezittingen zijn een culturele hobby. Zoals mijn moeder altijd zei: Je kunt het niet meenemen als je gaat.
Waarom zei Jezus:
"Zalig zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde erven"?
Want de armen, de nederigen, de gebrokenen zijn degenen die hun ego al hebben losgelaten. En uit die nederigheid komt echte kracht voort.
Onlangs las ik Grace and Power van Dominique Barday over christelijke gemeenschappen in het Brazilië van de jaren 1980. In de sloppenwijken van São Paulo, te midden van ziekte en dood, vonden mensen God. Ze vonden solidariteit. En ze creëerden politieke wonderen - niet ondanks het lijden, maar juist daardoor.
Hetzelfde zal opnieuw gebeuren. In Westerse steden. In de jaren 2030. Als onze ego's aan diggelen liggen, zullen we eindelijk openstaan om de wereld opnieuw vorm te geven.
Een sprong in het diepe
Het oude geloof in de rede zal instorten. Er zal een nieuw geloof ontstaan. Eén die ons oproept tot schoonheid. Tot waarheid. Tot goedheid. Niet omdat ze nuttig zijn. Maar omdat ze glorieus zijn.
Het zijn de kleuren waarmee we ons leven schilderen.
Als je wordt gevraagd om die £10.000 te doneren,verlies jehet niet. Je maakt jezelf vrij.
Wanneer je gevraagd wordt om je baan op te zeggen en voor Rev21te gaan werken, verlies je geen status. Je ontsnapt eraan. Voor een leven in vrijheid, niet in angst.
En hier is de twist: je loopt niet achter. Je loopt voor. Jij bereidt de weg voor. Anderen zullen volgen. Wanneer de oude wereld instort, ben jij klaar om de weg te wijzen.
Jij zult degene zijn die de vlag van de liefde voert, terwijl anderen naar haat grijpen.
Dit is jouw roeping. Dit is revolutie in onze tijd.
Stop met denken. Open jezelf voor genade. Het komt goed. Geloof me. Je zult je slechte dagen hebben - hebben we die niet allemaal? Maar dit is de echte revolutie: zowel de externe als de diepe interne verschuiving.
Je maakt het niet. Het komt. En het komt.
Hartelijk dank.
Meer informatie en betrokkenheid vind je op https://rev21.earth/.
