🕊️ De laatste relatie: Vrede en Oorlog
Wat als de grootste bedreiging voor de revolutie niet een mislukking is, maar een overwinning, gevolgd door een invasie?
Je kunt ook de videoversie van dit essay bekijken
Er is genoeg om over te praten op dit moment:
- De hele Trump-situatie.
- Het slechtste nieuws ooit over de koolstofputten.
- Het in gang zetten van plannen voor een nieuwe wereldwijde beweging om de wereld opnieuw te maken, als gevolg van de komende ineenstorting.
We hebben allemaal het gevoel dat de grond onder onze voeten begint weg te vallen, dat de tijd sneller gaat. Dus lijkt het misschien vreemd om tijd vrij te maken, zoals je het zou kunnen noemen, om naar iets te kijken dat abstract, ver weg en misschien een beetje te intellectueel lijkt.
Mijn excuus is, denk ik, dat ik na het schrijven van twee boeken over de vitale hier-en-nu dingen - over mijn proces vorig jaar, over bijeenkomsten en de strategie van regimeverandering - het gevoel heb dat ik me tijdens de laatste paar maanden in de gevangenis zou kunnen of moeten richten op iets dat gericht is op het voltooien van de grote strategie die we de komende maanden en jaren aan de mensen moeten presenteren.
De kerngedachte hier is, zoals ik al een tijdje zeg, dat we verder moeten gaan dan de crisismanagementmodus en in staat moeten zijn om de transformatieve visie op de toekomst die we willen creëren in kaart te brengen en te promoten. Met andere woorden, we moeten het echt, geloofwaardig en samenhangend maken. We moeten de details geven en daarom moet het de hele situatie omvatten.
De historische analogieën hier zijn het christendom en het communisme, ongeacht hun voor- en nadelen. We kunnen niet ontkennen dat deze wereldbeelden enorm succesvol waren, en dat kwam omdat ze mensen een volledige en positieve visie boden. Ze hadden antwoorden op de grote vragen. En zeg nu zelf, we moeten ook antwoorden geven op de grote vragen omdat, zoals we allemaal weten, onze tegenstanders - de golf van fascistische ideologieën die we overal om ons heen zien - er niet voor terugdeinzen om grote beelden en grote verhalen te vertellen om mensen aan boord te krijgen.
Stap voor stap zal het oude liberale reformisme het niet redden. Het centrum zal het niet houden. Die dagen zijn voorbij.
Als er één ding is waar we zeker van kunnen zijn, dan is het wel dat de massale materiële verstoringen, die nu opgesloten zitten, een diepe psychologische en spirituele vloeibaarheid zullen creëren. Het oude zal volledig in diskrediet raken en mensen zullen op zoek gaan naar een nieuw groot verhaal. Dit is wat het christendom deed tijdens de crisis van de val van het Romeinse Rijk, en wat het communisme deed in reactie op de onrust van de wereldwijde industrialisatie.
En zo komt het natuurlijk echt neer op oneliners. Jezus bood vergeving van God voor onze zonden; het communisme bood controle over de productiemiddelen; wat wij bieden is heerschappij door het volk, voor het volk, via vergaderingen en burgerlijk verzet.
Alle drie de boodschappen zijn vergelijkbaar. Ze reageren op de kernbehoefte van de mens aan zingeving, gemeenschap, gelijkheid en rechtvaardigheid - om die mens te zijn die we al voelen te zijn, maar die nog moet ontstaan.
In ons werk tot nu toe hebben we de details in kaart gebracht van hoe we mensen kunnen mobiliseren rond assemblee-projecten (wat we het binnenste spoor noemen) en burgerverzet (de dingen op straat, het buitenste spoor). Dit leidt vervolgens tot dubbele machtsregelingen van nationale assemblees en, in de komende revolutionaire momenten, de overname van nationale besluitvorming van in diskrediet geraakte gekozen parlementen en politieke dictaturen.
We zijn van plan om eerst in één of twee landen een omslagpunt te laten plaatsvinden en daarna door te stromen naar andere landen als onze wereldwijde bewegingen in actie komen, omdat we ons op zulke historische momenten hebben voorbereid.
En dit alles moet noodzakelijkerwijs plaatsvinden binnen een nieuwe cultuur van respect, dienstbaarheid en vertrouwen - een diepe nieuwe nederigheid als erkenning van de totale puinhoop die we voor onszelf en toekomstige generaties hebben gecreëerd.
Er is dan een kernelement van verlossing, een verlossing na de val, dat alle momenten van traumatische crisis kenmerkt. We brengen het seculiere en het religieuze weer samen door het proces van transcendentie weer centraal te stellen in onze cultuur.
Tot nu toe gaat het goed. Er is nog veel werk en co-creatie te doen terwijl we naar buiten gaan en deze boodschap verspreiden, maar het voelt alsof we op weg zijn.
Er zit echter een addertje onder het gras.
Waar ik het hier over wil hebben is wat er soms gebeurt als je Blackgammon speelt. Ik weet niet of je het spel kent, maar je moet al je stukken van het bord zien te krijgen. Soms, als je niet uitkijkt, wordt een van je stukken geblokkeerd door de stukken van de tegenstander en net als het erop lijkt dat je gaat winnen, keert het tij en wint de andere kant.
Wat ik bedoel is dit: we hebben een reeks internationale crises, we hebben onze klassieke opstanden van burgerlijk verzet, nieuwe regimes komen op en samenwerkingsculturen komen in actie. Het is allemaal onvermijdelijk rommelig, maar het ziet er goed uit - het gaat in grote lijnen volgens plan. En dan, ja, dan word je binnengevallen. Als je je revolutionaire geschiedenis kent, weet je dat dit min of meer de norm is.
Denk aan de klassieke revoluties: de komst van het Britse leger in Amerika, de invasies in het revolutionaire Frankrijk, de buitenlandse troepen die de blanken steunden in de Russische burgeroorlog, de Japanners in China. En het houdt niet op. In zekere zin is de Russische invasie in Oekraïne echt een reactie op de democratische revolutionaire momenten in dat land van de afgelopen 20 jaar.
Als we concreet denken, zien we gemakkelijk Rusland, China, of wat dat betreft elke reactionaire middelgrote macht zoals Turkije of Iran, de achtertuin in marcheren om elk teken neer te slaan dat mensen zichzelf gaan regeren. En zeg nooit nooit: de VS lijken plotseling plannen te hebben met Canada. Dingen kunnen en zullen snel veranderen.
Maar al te vaak zien revoluties eruit alsof ze in grote lijnen hun ding doen, bevrijding en vrijheid brengen, en dan verandert het allemaal weer in lelijke tirannie omdat ze binnengevallen worden. En de standaardreactie is oorlog voeren.
We hebben dan een alternatief nodig voor deze verleiding, en we hebben in grote lijnen het antwoord: burgerlijk verzet. We kunnen de geschiedenis en sociologie erbij halen om aan te tonen dat het werkt. De statistieken zijn bijvoorbeeld beschikbaar. De baanbrekende studie Waarom burgerlijk verzet werktwaarin 300 casestudies sinds 1917 worden bekeken, bevestigt dat burgerlijk verzet effectiever is dan geweld - niet alleen bij het omverwerpen van regimes, maar ook bij het weerstaan van invasies.
Er is een rijke en uitgebreide literatuur over waarom dit het geval is: de kracht van massaparticipatie, de averechtse effecten van repressie, het beroep op internationale steun, de cultuur van inclusie en democratische praktijken die de basis legt voor pro-sociale resultaten na het overwinnen van de tegenstanders.
Maar mijn belangrijkste punt is dit: we gaan diepe geweldsculturen niet veranderen door mensen alleen maar statistieken voor te houden, hoe belangrijk die ook zijn. Als we iets geleerd hebben in de afgelopen jaren, dan is het wel dat mensen onderhevig zijn aan diep ideologische vooroordelen en irrationaliteiten, die begrepen en direct aangepakt moeten worden.
Neem bijvoorbeeld de situatie in Oekraïne. Ongetwijfeld hebben enkelen van jullie wel eens gedacht: waarom is er geen publiek debat over de derde optie, buiten een voortdurende oorlogsslachting of een onrechtvaardige vrede opgelegd door Poetin en Trump? Waarom heeft niemand het over burgerlijk verzet, aangezien dat, zoals we weten, werkt, of in ieder geval meer kans van slagen heeft dan geweld?
De reden moet cultuur zijn. We zeggen dat we tegen geweld zijn, maar sommige vormen van geweld zijn cultureel aanvaardbaar. Onze cultuur lijkt het prima te vinden als mensen mensen doden en gedood worden als ze worden binnengevallen. En dit kan op grote schaal gebeuren. Maar als je voorstelt dat mensen gedood worden in burgerlijk verzet - voor tanks gaan zitten, in hongerstaking gaan en dergelijke - dan ken je de reactie. Het wordt gezien als hopeloos idealistisch of gewoon dom.
Dit werd me onlangs duidelijk toen ik How to Blow Up a Pipeline herlas, waarin een strategie van sabotage en geweld als antwoord op de klimaatcrisis wordt gepromoot. Naast het feit dat de auteur niet in staat is om goede statistische analyses te begrijpen, onthult hij ook iets veel belangrijkers: hij geeft zich over aan de beweging om te zeggen dat geweldloosheid een belachelijke zaak zou zijn in de slaventijd, omdat je door te weigeren te werken en dergelijke alleen maar gedood zou worden. Als je de bladzijde omslaat, zie je dat hij slavenopstanden idealiseert, die historisch gezien net zo onsuccesvol waren en bovendien veel mensen het leven kostten - en dat ook deden.
Het gaat hier niet om een bezwaar tegen de dood op zich, maar tegen bepaalde soorten dood. Het probleem is niet rationeel, het is esthetisch. Gedood worden door te doden is oké; gedood worden zittend op de weg is dat niet.
Wat hier aan de hand is, is een diepe patriarchale vooringenomenheid ten opzichte van geweld als reactie op geweld. Mannen die doden en gedood worden - het neemt een geïdealiseerde, mythische vorm aan buiten elke context. In deze mythe is bijvoorbeeld geen plaats voor ouderen, jongeren of vrouwen. Kwetsbaarheid heeft geen waarde. Er is geen cyclus van geboorte en dood. Dit is man tegen man buiten tijd en ruimte. Het is dus een pathologische manie, een diep trauma dat door elke generatie mannen wordt doorgegeven aan de volgende generatie mannen, en waar de rest van de bevolking natuurlijk in trapt.
Als onze revoluties erin willen slagen om niet te vervallen in de totale hel van de moderne oorlog, moeten we een heel ander verhaal kunnen vertellen. Met andere woorden, dit gaat niet over wat werkt. Het gaat om wat we zijn, wat we moeten worden om de komende honderd jaar van het menselijk bestaan te overleven.
Daarom gaan dit boek en dit schrijven echt over fundamentele vragen: wat het is om een pneumatologie te kennen en wat het is om metafysisch te zijn. Ik bouw voort op de twee belangrijkste werken die ik in de gevangenis heb gelezen: Theology and Social Theory van John Milbank en The Matter with Things van Ian McGilchrist.
Het plan is dan vergelijkbaar met een benadering om gelukkig te worden: je bereikt geluk niet door te proberen gelukkig te zijn, door het rechtstreeks te benaderen. Het komt eerder voort uit een focus op een deugdzaam en wijs leven. Geluk is dus een bijproduct van aandacht voor iets anders dat belangrijker is. Op dezelfde manier wordt succes in burgerlijk verzet niet bereikt door te proberen goed te zijn in burgerlijk verzet, door het rechtstreeks te benaderen, maar komt het opnieuw voort uit een focus op deugd en wijsheid - uit een diep begrip van wat het is om te weten en wat het is om te zijn.
Weten betekent dan niet alleen maar op een materialistische, reductieve manier weten dat dit dit is en dat dat dat is, op basis van wat wetenschappelijk bewijs, en daarmee is de kous af. Dit is de manier waarop onze culturen ons dwingen na te denken over wat weten is. Dit is de manier waarop onze culturen ons dwingen na te denken over wat weten is. Maar weten is in feite pluralistisch. Het komt voort uit intuïtie, uit deelname aan de wereld, uit actie en praktijk, uit een focus op de aard van zowel het oneindige als het eindige. Het is emotioneel en ingebed. Het komt naar boven en door ons heen, en ja, het vereist onvermijdelijk geloofssprongen - een beslissing over wat je gaat geloven. Al deze manieren van weten zijn even belangrijk als elkaar.
En begrijpen wat het is om te zijn, is beseffen dat er geen dingen zijn, maar processen. Dat de werkelijkheid niet draait om statische plakken van dingen, maar om het zien van interactieve stromen die oneindig complex zijn. Het geheel is dan groter dan de delen. Er is dan niet slechts één manier om iets te zijn, objectief gereduceerd tot een vaststaand iets. Zijn is een heleboel verschillende manieren van zijn, allemaal tegelijkertijd.
Onze stress komt dan niet voort uit een objectieve werkelijkheid, maar veeleer uit gehecht raken aan een rigide, enkelvoudig beeld van de werkelijkheid, uit de dingen slechts op één vlak zien. Stress ontstaat doordat we vergeten dat we ons altijd al in een wereld van onpeilbare diepten bevinden. Ik las onlangs dat het menselijk lichaam 5 biljoen organismen bevat, zoiets. Om eerlijk te zijn kan ik me het precieze aantal niet herinneren, maar het is veel. Al deze entiteiten hebben kennis en een doel. Ze opereren allemaal op de rand van chaos, maar vormen op de een of andere manier een orde die we leven noemen. Als ze dit niet zouden doen, zou je binnen de kortste keren dood zijn. En deze grote stroom van leven waarin wij zijn ingebed is al miljarden jaren onafgebroken aan de gang. Het is moeilijk om over deze realiteit na te denken zonder een diepe nederigheid te voelen over het feit dat we ons in al deze onmetelijkheid bevinden, voor die korte tijd die onze eigen levensduur als bewust wezen is.
De praktijk van het zich engageren in deze nieuwe realiteitszin - en er zijn vele manieren waarop dit kan gebeuren - creëert de transcendentie die op haar beurt onbevreesdheid creëert. En het is precies deze onbevreesdheid die de nieuwe wereld zal creëren die een duurzaam en succesvol burgerlijk verzet zal aandrijven. Dit is dus hoe de transformatie gaat werken. Wil het werken, dan komt eerst de cultuur en daarna alle politiek.
Dus als je op de weg zit terwijl de tank naar je toe komt, zijn er in feite tegelijkertijd een miljard andere dingen die langs je heen stromen dan de weg en de tank. Het is altijd een kwestie van je focus kiezen. Er zijn natuurlijk genoeg boeken over dit onderwerp - afgezien van de twee die ik heb genoemd. Het is niet zo dat we niet weten wat ik net heb gezegd. Op veel niveaus weten we dat wel.
Ik heb ongeveer 70 boeken gelezen terwijl ik in mijn cel zat. Dat is eigenlijk het enige wat ik gedaan heb en ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat alle kennis er al is - de visies, de perspectieven, de plannen voor de nieuwe wereld die we tot stand moeten brengen. Het probleem ligt niet bij kennis, maar bij wijsheid en het feit dat wijsheid alleen kan komen door ruwe ervaring, niet door het lezen van boeken.
Met andere woorden, wat we moeten doen is de trainingen, praktijken en rituelen creëren die ons in staat stellen om te groeien in wijsheid door middel van actie. Met andere woorden, echte verandering komt voort uit de realiteit van pijn en lijden. Zoals we allemaal weten uit onze persoonlijke ervaringen, is er geen vervanging voor naar buiten gaan en ons leven leiden.
Al deze activiteiten, dit proces van zelfreiniging, zoals het vroeger genoemd werd, moeten op vele niveaus tegelijk gebeuren. We moeten ons bezighouden met individuele beoefening, zoals dagelijkse meditatie of gebed. We moeten leren in teams te werken, samen te werken en elkaar te steunen. We moeten ook organisatieculturen en -structuren opbouwen. En last but not least moeten we de confrontatie aangaan met de stervende wereld en de gevolgen aanvaarden van het veroorzaken van ontwrichting. We moeten getuigen en niet toekijken.
Dit begint dus met een inzet van een paar uur per week. Dit begint met een inzet van een paar uur, dan gaat het naar parttime werken en dan naar een fulltime inzet. Het houdt een proces in van opgeven en loslaten van onze materiële zaken en onze sociale status - dat alles. Het is natuurlijk pijnlijk en eng, maar het moet gebeuren.
Dit is waartoe we geroepen zijn. Dit is wat dit allemaal betekent. En dit is waar Rev21 om de hoek komt kijken. Dit is onze taak: een katalysator zijn voor het ontwerpen en verspreiden van ervaringen en dus lessen die ons in staat stellen om te handelen vanuit liefde in plaats van angst; om onze materiële steun los te laten en weerstand te bieden zonder bitterheid, gehechtheid of resultaatgerichtheid. Om het, met andere woorden, als een manier van zijn te doen.
Je hebt misschien gemerkt dat ik het dit jaar over het algemeen goed heb in de gevangenis. Natuurlijk heb ik mijn slechte dagen gehad en niets is zeker, maar ik klaag niet. Dit is tenslotte zoals het is op dit moment in de geschiedenis. Maar mijn kalmte komt van 10.000 uur oefening in de afgelopen decennia en de duizenden en miljoenen mensen die zich door de geschiedenis heen met een gevoel van gratie hebben verzet, hebben hun gevoel van kalmte bereikt door jaren van oefening. Het gebeurt niet zomaar.
Velen van jullie zullen weten dat zowel Gandhi als Martin Luther King en hun volgelingen van plan waren om geweldloze legers te creëren - duizenden mensen die getraind en ervaren waren in burgerlijk verzet, klaar om samen op te treden om te doen wat nodig is om de nieuwe wereld binnen te halen.
Dit is dus het project voor de komende jaren, in verschillende landen en continenten. Er is dus geen tijd te verliezen. Natuurlijk moeten we deze praktijken institutionaliseren. De afgelopen maanden heeft Rev 21 dit alles in een stroomversnelling gebracht en we zijn er nu klaar voor. We zijn op zoek naar veel meer mensen om de verschillende projecten en praktijken te promoten, en dit heeft organisatie en financiering nodig, en moet enorm worden opgeschaald. We weten hoe het moet, en het moet gebeuren.
Al onze relaties moeten dan worden getransformeerd, inclusief de laatste relatie: onze relatie met het vooruitzicht van een invasie en oorlog. We kunnen niet alleen in vrede geloven. We moeten zelf vredelievendheid worden.
Lees meer en raak betrokken op https://rev21.earth/.
