Je hebt geen keuze
Individuele keuze is een essentieel kenmerk van elke humane samenleving, maar kan nooit een absoluut moreel principe zijn. In zeldzame gevallen wordt individuele keuze overtroefd door morele plicht. Je bent verplicht om actie te ondernemen, anders word je net zo slecht als het kwaad waar je mee geconfronteerd wordt. Als je bijvoorbeeld je huis binnenloopt en je dochter wordt verkracht, loop je niet naar de keuken om een kopje thee te zetten. Je bent geschokt en grijpt in. Als je langs een huis loopt en ziet dat kinderen seksueel worden misbruikt in de kamers, denk je niet dat je naar je werk moet gaan - je belt meteen de politie. Je grijpt in. Natuurlijk heb je technisch gezien een keuze, maar niemand met enig zelfrespect zou er aan voorbij lopen. Dit is niet wie je bent en je handelt.
Waar we het allemaal over eens zijn, is dat je soms geen keuze hebt.
Ik ben hier niet dogmatisch of extremistisch, ik dring mijn mening niet aan je op. Ik zeg het tegenovergestelde - dat het dogmatisch en extremistisch is om jezelf een keuze te geven wanneer er duidelijk geen keuze is - je verabsoluteert individuele keuze boven elk gevoel van moraliteit of menselijkheid.
Dit is waar we zijn met het klimaat in 2022. Iets anders beweren is een daad van morele ontkenning die veel schadelijker is dan de ontkenning van de wetenschappelijke realiteit van wat er gebeurt. Het kwaad waarmee we geconfronteerd worden, komt tot uiting in onze beslissing om niets te doen om het kwaad te stoppen - niets doen betekent dat we medeplichtig worden aan het kwaad. We raken radicaal afgesneden van de ander - en dus ook van ons ware zelf - ons zelf dat de eisen van moraliteit accepteert.
In die zin is de recente film Don't Look Up een afleiding. Het stelt mensen in de klimaatbewegingen in staat om zich uit te leven in hun veroordeling van degenen die de wetenschap ontkennen, terwijl ze zelf in ontkenning zijn over de meest basale morele imperatief - de verplichting om weerstand te bieden.
De reden voor deze ontkenning is niets anders dan privilege - wat betekent dat de veroorloofde materiële zekerheid je in staat stelt om je morele verplichtingen jegens anderen te negeren. Je kunt ervoor kiezen om slecht te zijn omdat je privilege je beschermt tegen de sociale en politieke gevolgen. Niet voor altijd natuurlijk. Privileges vernietigen zichzelf uiteindelijk altijd door de domheid van hun egoïsme.
Een tijdje geleden ontmoette ik een vooraanstaand lid van een Amerikaanse inheemse stam. Het eerste wat hij me vertelde was dat zijn stam al 500 jaar het slachtoffer was van genocide. Vrouwen werden verkracht en begraven, mannen geslagen en doodgeschoten, kinderen ontvoerd en gedwongen om een andere cultuur over te nemen. Voor hen, vertelde hij me, is verzet geen keuze - als hun land wordt afgenomen, is er geen andere keuze dan verzet. Nogmaals, technisch gezien heeft hij wel een keuze - hij kan toekijken en de verkrachtingen en moorden toestaan, maar moreel gezien heeft hij geen keuze. Hij is niet bevoorrecht en heeft daarom geen keuze.
Er moet hier plaats zijn voor mededogen. Albert Camus zei woorden in de trant van "als ik moest kiezen tussen mijn grootmoeder en gerechtigheid, zou ik mijn grootmoeder kiezen". Maar hij kon dit alleen maar zeggen omdat zijn hele levensfilosofie gebaseerd was op het streven naar rechtvaardigheid in een wrede en arbitraire wereld waarin we terecht zijn gekomen.
Het is dus waar dat als je voor de allerkleinsten of de allerkleinsten zorgt, je geen burgerlijk verzet hoeft te plegen. Als je getraumatiseerd of mentaal onstabiel bent, kun je beter niet in de frontlinie gaan. Maar voor alle anderen is het gerechtigheid of de dood. Dat is wat Camus zegt. Hij vocht in het Franse verzet in de Tweede Wereldoorlog, dus hij deed wat hij zei.
De klimaatbeweging is dan een bevoorrechte ruimte, omdat het mensen in staat stelt zich bezig te houden met verplaatsingsactiviteiten om de noodzaak van burgerlijk verzet te vermijden.
Je weet het, maar je kiest ervoor niet te handelen.
Je maakt een keuze als er geen keuze is.
Burgerlijk verzet plegen is daarentegen niet alleen een noodzakelijke morele daad, maar nog belangrijker, een daad van spirituele heelheid - een weigering om je innerlijke zelf te desintegreren door de leugen te leven dat je een keuze hebt.
Ik spreek meerdere keren per week met mensen over de crisis - dat we maar drie jaar hebben, als dat al zo is, om te handelen. Dat als we niet handelen, we toestaan dat het leven op deze planeet voor honderdduizenden jaren vernietigd wordt. Dat er geen grotere misdaad is, omdat er geen is.
In break-out groepen na afloop, week na week, hoor ik bevoorrechte mensen hun excuses geven om niet te handelen.
Er is altijd dezelfde onderliggende structuur: "Mijn wereld is om mij heen en daarbuiten is het klimaat. Mijn prioriteit is "mijn wereld" en "daarbuiten" is niet mijn prioriteit. Alleen hun voorrecht stelt hen in staat om te geloven dat "hun wereld" en "daarbuiten" niet hetzelfde zijn. Ze zijn in staat om te ontkennen dat wanneer ze de moord op de ander mogelijk maken, ze de moord op zichzelf in gang zetten. Ze begaan de ultieme misdaad - hun eigen kinderen "anders" maken - ze vermoorden hun eigen wereld. Er is geen grotere immoraliteit, geen groter kwaad dan dit.
Een paar duizend mensen lezen mijn FB-posts, maar slechts enkelen zullen mailen om betrokken te raken bij burgerlijk verzet. Wees eerlijk tegen jezelf: het scherm is je bescherming. We worden er allemaal toe aangetrokken om voyeurs te zijn. Je kijkt naar het kwaad om je zin te geven, maar het zal je vernietigen als je blijft weigeren om ertegen te handelen.
Je denkt misschien dat dit hard is, of zelfs brutaal.
Je denkt misschien dat het is wat een student, die mij bekritiseerde, "angstboodschap" noemde. Maar dit is geen boodschap en de angst is niet geworteld in wat ik zeg maar in de werkelijkheid zelf - niet alles is een sociale constructie. Er zijn dingen die los staan van het infantiele verlangen dat alleen de dingen bestaan die je leuk vindt, dingen zoals moord en dood.
Nee, ik zou zeggen dat ik harde liefde uit.
Je hebt je hand in het vuur, maar je hebt de pijn nog niet gevoeld - het signaal is nog maar net begonnen de hersenen te bereiken.
Ik zeg je alleen maar dat je hem eruit moet halen voordat je jezelf doodbrandt. Niet jezelf als fysiek wezen, maar jezelf als de essentie van wat je je zelfrespect geeft. Dit verliezen is het grootste verlies in de menselijke ervaring: het verlies om bij je dood te kunnen zeggen: "Ik heb gedaan wat ik moest doen".
Kom in actie voordat het te laat is - niet voor de wereld, maar voor jezelf. En door in verzet te komen, zul je beseffen dat jij en de wereld eigenlijk hetzelfde zijn.
Hier is die e-mail: ring2021@protonmail.com
Projecten voor burgerlijk verzet komen nu in de meeste westerse landen van de grond.
