Kings College Dagboek van de Desinvesteringscampagne
KINGS DIVESTMENT CAMPAIGN: POST NUMMER TWEE
Oké, te oordelen naar het respectabele aantal likes op mijn vorige post (of is het gewoon dat mensen van katten houden?) ben ik enigszins aangemoedigd dat dit FB-gedoe niet helemaal een slecht idee is. Dus ik ben van plan om regelmatig berichten te plaatsen over de campagne van Kings om hen zover te krijgen dat ze afstoten van fossiele brandstoffen - praktisch om de bekendheid ervan te vergroten onder mensen die niet van Kings zijn, zodat er hopelijk op het moment dat het echt warm wordt (en het plan is dat dat gebeurt) een groep mensen is die steun kan geven - al was het maar om dat telefoontje te plegen "kijk eens hier, mensen van King's College, stop met dat geklooi over het schorsen van studenten en doe gewoon wat juist is en stoot af - anders moet ik er zelf naartoe komen en het oplossen" ... dat soort dingen.
Ik wil twee belangrijke punten naar voren brengen. Ik heb kinderen en vertrouw op hun moeder om te kunnen doen wat ik ga doen. Zoals ze terecht heeft opgemerkt, is het allemaal goed en wel om dit activistische gedoe te doen, maar hoe zit het met de mensen die je ondersteunen? Dus voor alle duidelijkheid: ik erken en waardeer haar werk volledig - en al die andere "lage status" dingen die mensen in de maatschappij doen om de show draaiende te houden. We zijn allemaal verstrikt in intense netwerken van onderlinge afhankelijkheid, zowel economisch als emotioneel, en dit idee van de "grote man die naar voren stapt om de wereld te redden" is nou ... totale onzin.
Ten tweede voor de goede orde: ik ga al deze dingen niet doen voor de aandacht of zelfs omdat ik denk dat we "zullen winnen". Op een vreemde, diep paradoxale manier kan ik mezelf er alleen toe brengen te doen wat ik van plan ben te doen door mijn verwachtingen dat het geen effect zal hebben en dat mensen me gewoon een eikel zullen vinden (niet voor het eerst!) volledig te verlagen. Want uiteindelijk is mijn emotionele veerkracht, zoals die is, gebaseerd op een idee dat ik gewoon niet langer kan verdragen. In zekere zin ben ik er klaar mee. Deze maatschappij waarin ik leef is volgens mij hartstikke gek geworden en als zij denkt dat ik gek ben omdat ik dit denk - en ernaar handel - dan moet dat maar. Ik ben hier geïnspireerd door het Rosa Parks-gedoe - het niet opgeven van haar zitplaats in de bus (ja, ik weet dat het opgezet spel was). Ik denk dat het zo krachtig was omdat het meestal een klein ding is dat ons doet barsten. Dat Kings College-investeringsding - ik bedoel, wat krijgen we nou - hoe kan je daar iets aan doen om de opwarming van de aarde te stoppen? Het is net alsof je je plaats in de bus niet wilt opgeven - denk je echt dat dat een einde maakt aan eeuwen van structureel racisme?
Natuurlijk gaat het daar niet om. Het punt is dat ik over deze shit heen ben. Kings College investeren in Shell en BP is gewoon ongehoord - de wereld vernietigen voor onze kinderen. Het staat gelijk aan het sturen van Joden naar de gaskamers - als je dat niet vindt, moet je misschien de nieuwste klimaatwetenschap eens bekijken.
Dus ik ga hoe dan ook actie ondernemen en wat dan ook.
Genoeg ernst - waar is die kattenfoto....
(PS kent iemand journalisten of kent iemand iemand die iemand kent...)
KINGS DIVESTMENT CAMPAIGN: Post nummer 3.
Genoeg introspectie! (zie vorige berichten)
Woorden zijn goedkoop; Actie is het tegengif voor wanhoop; Sentiment zonder actie is de dood van de ziel; een steek in de tijd.... Enzovoort.
Na een kleine wobble vandaag gaat het plan door.
Zie de foto's/video van dinsdagmiddag.
En bovendien is hier nog een kattenfoto.
.................................................................
Notities
Dacht dat ik wat notities zou maken voor nieuwe mensen:
Ik maak een dagboek van een campagne in real time (geen retrospectieve rationalisaties): de Kings College Climate Emergency eis dat het college zich terugtrekt uit alle Fossiele Brandstoffen. Dertig jaar nadat een wetenschappelijke consensus werd bereikt over de nefaste gevolgen van de verbranding van olie, kolen en gas, heeft nog geen enkele Britse universiteit al deze industrieën afgestoten. Ik doe promotieonderzoek en test hoe je bottom-up radicale campagnes effectiever kunt maken. Het plan is dat deze campagne anders zal zijn op baanbrekende manieren - vandaar de FB posts ... en de kattenfoto's.
Ik ben nog steeds op zoek naar journalisten btw.
Ik werd geschorst en daarna weer aangenomen.
Kings Divestment Campaign Diary Post number 9
Ik weet zeker dat dat een citaat uit de Bijbel is - maar hoe dan ook, na geschorst te zijn, een verbod om Kings binnen te komen (wat empirisch bevestigd werd toen ik vorige week uit de studentenvereniging gesleurd werd) en een verbod om met enig KCL-personeel te praten, ben ik om een onbekende reden weer aangenomen. Op voorwaarde dat ik niet doorga met het verstoren van de deelname van de universiteit aan de wereldwijde kudde die over de klif galoppeert op het gebied van klimaatverandering.
Uiteraard ben ik verplicht om door te gaan met elke geweldloze actie die nodig is om het investeringsbeleid van de universiteit te veranderen. Maar het is goed om een kleine overwinning voor het gezond verstand te hebben. Het rechtvaardigt nog een kattenfoto denk ik.
Notities:
Ik organiseer een campagne van openlijke burgerlijke ongehoorzaamheid om Kings College zover te krijgen dat ze afstoten van ALLE fossiele brandstoffen. Voor details zie de FB pagina van Kings College Climate Emergency. Het plan is om alles te doen wat nodig is om te winnen. Je kunt helpen door vandaag of morgen de topman van Kings te bellen of te e-mailen en hem beleefd te vertellen dat hij het programma voor het afstoten van fossiele brandstoffen moet volgen. Hij moet wel heel slim zijn, want hij krijgt een half miljoen per jaar!
En zo is het zover gekomen - Een hongerstaking
King's Divestment Campaign Diary Post no 10.
Ik begin er een beetje aan te wennen om dingen te doen die totaal buiten mijn comfortzone liggen, maar nog steeds ontzettend moeilijk zijn. Ik lijk een soort dubbelleven te leiden waarin ik dingen doe die echt met het klimaat te maken hebben en me een complete idioot voel omdat het leven gewoon doorgaat en iedereen doet alsof alles in orde is en er niets is om je zorgen over te maken. Dan luister ik naar een You Tube-video van een professor die al 40 jaar deskundig is op het gebied van het noordpoolgebied en hij zegt dat onze situatie helemaal naar de kloten is en ik denk dat deze maatschappij waarin ik leef compleet gek is geworden.
Dus volgens mijn onderzoeksresultaten is de enige manier om effectief met deze massapathologie om te gaan, om haar met extreme offermaatregelen aan te vallen. Dit betekent een hongerstaking - het plan is dat alleen wanneer mensen een echt politiek drama meemaken, ze in staat zullen zijn zich emotioneel te verbinden met de realiteit van de nijpende situatie waarin we ons bevinden. Het is natuurlijk een kleine kans, maar ik zie geen enkele andere kans half zo groot. Ik zou meer wensen dan wat dan ook, maar ik ben bang dat petities, marsen en de rest van de tamme uitvoering van politieke rituelen die door het huidige regime worden toegestaan, het zeker niet zullen doen.
Ik zou iets diepzinnigs kunnen zeggen over het overstijgen van hoop en angst, maar ik denk dat ik de daden voor zichzelf zal laten spreken. Ik zal deze post echter afronden met een stukje symboliek - een dode kat.
Opmerkingen:
Ja, ik ben betrokken bij een escalatie van acties om King's College London zover te krijgen dat het zich distantieert van alle fossiele brandstoffen. Volledige details op de Facebook-pagina: King's College Climate Emergency.
Ik ben nu op dag 11 van mijn hongerstaking om ervoor te zorgen dat King's College een beslissing neemt over het afstoten van fossiele brandstoffen. Eerlijk gezegd ging het best goed tot gisteren, toen ik het gevoel had dat ik de hele dag moest overgeven. Vandaag gaat het beter, maar ik begin me te realiseren hoe heerlijk het is om te kunnen eten. De dingen die we als vanzelfsprekend beschouwen eh.
Maar na zeven daden van burgerlijke ongehoorzaamheid in zeven weken, een hongerstaking die zijn tweede week ingaat en talloze vastendagen, realiseert het management zich dat het moet handelen. Een informele bijeenkomst "voor de koffie" (ik drink geen koffie) vorige week leverde een schets op voor een overeenkomst over zowel desinvestering als positieve investeringen in groene energie. Wat we nu nodig hebben is een formele bijeenkomst en een publieke intentieverklaring onder het oog van de pers. Op dit punt zal ik mijn hongerstaking staken. Dit is mogelijk in de komende dagen, maar het zou geweldig zijn als honderden mensen even de tijd nemen om een snelle e-mail te sturen naar de directeur, professor Edward, om hem te vragen zo'n bijeenkomst te organiseren en dat uitstel de hongerstaking alleen maar zal verlengen en de reputatie van het college zal schaden. De e-mail is principal@kcl.ac.uk. Deel het alsjeblieft met je vrienden.
Sorry dat ik de reeks kattenfoto's onderbreek, maar het moet...
... en toen wonnen we.
King's College Divestment Diary post nummer 12. (laatste)
Het beste aan 14 dagen in hongerstaking zijn is er weer vanaf komen! Oh de heerlijkheid van een simpele banaan. Het was vernederend om je op een tamelijk viscerale manier te realiseren hoe afhankelijk we zijn van de natuur en nog dieper hoe dom het is om onze onderlinge verbondenheid te ontkennen.
De campagne werd gisteren om 18.00 uur gewonnen toen het College instemde met al onze eisen - een totale desinvestering van alle fossiele brandstoffen en een reeks andere maatregelen om de afhankelijkheid van koolstof te verminderen. Natuurlijk zullen activisten de implementatie moeten blijven volgen, maar dit is ontegenzeggelijk opnieuw een bevestiging dat directe actie resultaat oplevert - en snelle escalaties kunnen snel resultaat opleveren. De wereld bevindt zich in een ongekende crisis door de abrupte klimaatverandering en we kunnen niet langer doen alsof dingen die niet werken nog wel werken. We moeten onze angsten erkennen en ze vervolgens naast ons neerleggen (ze gaan niet weg) en dan doen wat er gedaan moet worden. We kunnen er nu niet meer omheen dat we geweldloze ontwrichting moeten creëren en aanzienlijke persoonlijke offers moeten brengen als we de impact willen hebben die we allemaal wensen. Ik hoop dat deze campagne en mijn dagboek sommigen van jullie hebben geïnspireerd om te doen wat jullie weten dat jullie moeten doen.
Voordat ik dit dagboek afrond (het was eigenlijk best leuk) wil ik Isabel en Clare bedanken voor het oppassen op de kinderen terwijl ik in de frontlinie was en alle andere mensen die mij de steun hebben gegeven zonder wie ik deze campagne niet had kunnen ondernemen. Ik wil ook graag de geweldige veiligheidsmensen van King's bedanken - weer eens laten zien dat aardig zijn tegen mensen loont. En tot slot, maar zeker niet in de laatste plaats, de schoonmakers van het college die na onze acties hebben opgeruimd en alle respect verdienen voor hun essentiële werk om het instituut draaiende te houden. Ik wens hen het allerbeste in hun strijd voor een fatsoenlijk salaris en fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden.
Tot slot geef ik een workshop over waarom de campagne heeft gewonnen en we het opnieuw kunnen doen (op basis van mijn promotieonderzoek naar effectieve radicale campagnevoering) - "Open Direct Action. Why it works and What Next" 22 maart bij King's (zie FB voor details)
... en hier is een foto van het meest verbazingwekkende in de wereld voor mij op dit moment... een broodje hummus!
Veel liefs,
Roger x
